Victoria, de Outback en meer ongein

Bedacht me net dat ik al meer dan twee maanden geen blog meer had geschreven, dus ik moet er maar weer eens aan geloven! Na het gat in mijn geheugen van m'n vorige blog heb ik besloten om gewoon in m'n agenda te schrijven wat ik gedaan heb, wat het een stuk makkelijker maakt om alles te onthouden.

Even terugspoelen naar eind februari dus! Het weekend van 25 februari gingen Mel, Tim en ik naar Mel's appartement in Adelaide (waar ze over twee weken heen verhuist, had ik dat al een keer verteld? Volgens mij niet). Zondagochtend werden we door Heather gebeld dat Shantelle die ochtend bevallen was van een dochtertje, Natasha Grace. Heather en Tom kwamen dus door Adelaide om ons op te halen en mee te nemen naar Murray Bridge, waar Shantelle in het ziekenhuis lag. Twee weken later, 10 maart, gingen we het weekend naar Tailem Bend, waar Shantelle en Nathan wonen, om nog eens beter te kunnen kijken naar de nieuwe koter. Blijkbaar vond Chloe het heel raar om opeens een grote zus te zijn ging zelfs een paar keer gewoon bovenop de twee weken oude Natasha zitten...

De week daarna was aardig druk. Maandag was een vrije dag in South Australia vanwege de Adelaide Cup. Als je ooit van de Melbourne Cup gehoord hebt: het is dat, maar dan in Adelaide. Als je nog nooit van de Melbourne Cup gehoord hebt: het is een paardenrace waar mensen gekke hoedjes dragen en het is blijkbaar intens belangrijk, want we krijgen er een vrije dag voor. Niemand die er echt naar keek, maar een vrije dag is een vrije dag en dus een mooie gelegenheid om intens uit te slapen en de ochtend over te slaan.
Woensdag 14 maart was de Maitland Show, wat ook super intens is dus kreeg ik daar lekker weer een dagje vrij voor. Wat zo'n Show dan is valt moeilijk uit te leggen in een zin, maar in principe is het een verzameling van een hoop zooi op een 'showground', iets wat elk gehucht hier wel zo'n beetje heeft. Er zijn bakwedstrijden, kraampjes, optredens, entertainment, wedstrijden wie de mooiste kip heeft (ik maak geen grappen) en meer van dat soort ongein. Aangezien ik geweldige taarten bak won ik ook nog eens de eerste prijs met mijn aarbeientaart - dat ik de enige inzending was in mijn categorie zeggen we er dan niet bij. Halverwege de dag ging het helaas kei- en keihard regenen dus werd het vuurwerk 's avonds afgelast.
De dag na de Maitland Show was het Sports Day op school. Sportdag was hier aardig anders dan in Nederland in een hoop opzichten. Ten eerste is de school verdeeld in vier 'houses' met elk hun eigen kleur. Ik zelf zit in Lewis, oftewel geel. Ten tweede zijn de sporten op de sportdag voornamelijk atletiek, dus hardlopen, verspringen, speerwerpen, kogelstoten etc., en de leerlingen sporten in leeftijdsgroepen. Zo kun je dan punten scoren voor je house, en het house met de meeste punten wint. Ondanks ons harde werken werd Lewis uiteindelijk derde, achter blauw en groen, maar voor rood.

Begin april waren paps en mams eindelijk eens in South Australia! Was heel raar om ze weer te zien na negen maanden, maar wel heel leuk! Paasweekend deden we een tour van Yorke Peninsula - zaterdag naar het noorden, zondag naar het zuiden. Maandag vertrokken we al vroeg om een epische tocht te maken door het land der Victorianen, beter bekend als de staat Victoria. Onderweg stopten we nog in Tailem Bend, waar paps en mams Shantelle en koters konden ontmoeten, om daarna door te rijden naar Mount Gambier, wat helemaal in het zuid-oosten van South Australia ligt. Daar gingen we 's avonds naar een soort 'grot' (een groot gat in de grond is misschien een betere omschrijving) waar possums zaten! Dat was heel gaaf aangezien ik nog geen possums gezien had. We konden ze zelfs nog voeren aangezien we sinaasappel bij ons hadden - possums houden wel van een beetje vitamine C. Dinsdag reden we over de grens met Victoria om 's middags aan te komen bij Peterborough, na op bezoek te zijn geweest bij de Bay of Islands, wat een van de eerste bezienswaardigheden is vanaf het westelijke uiteinde van de Great Ocean Road. Onderweg kwamen we nog langs het Tower Hill Wildlife Reserve, waar allerlei inheemse dieren leefden. Vooral veel emus gezien en de eerste paar koalas van deze vakantie, maar geen wallabies of andere hoppende wezens. Woensdag deden we het grootste gedeelte van de Great Ocean Road - the Grotto, London Bridge, the Arch, Loch Ard Gorge en the Twelve Apostles. De London Bridge is eigenlijk geen brug meer, maar was dat tot 1990 wel, toen het 'brug'-gedeelte in zee stortte en er twee toeristen gestrand raakten op het nieuw ontstane eiland... De kust hier wordt ook wel 'shipwreck coast' genoemd, omdat er zoveel schepen zijn vergaan voor de kust. Loch Ard Gorge in een inham in de kust waar een schip voor strandde in de negentiende eeuw. Twee passagiers overleefden het, en wisten aan land te komen. De Twelve Apostles is waarschijnlijk de bekendste attractie in het Port Campbell National Park - wat daar langs de kust ligt. FACT: het heet alleen de Twelve Apostles omdat dat catchy klonk: origineel was de naam Sow and Piglets, vanwege een groot eiland en de meerdere kleinere eilandjes er omheen. Er zijn ook niet echt twaalf 'apostles', ik telde er zelf 7 of 8.
In de 'punt' van de Great Ocean Road, ook wel bekend onder de naam Cape Otway, ligt Cape Otway National Park. Via een mooi weggetje met een miljoen miljard koalas in de gumtrees langs de weg kwamen we uit bij de punt van Cape Otway, waar wel een hele speciale vuurtoren stond - dat denk ik tenminste, aangezien ze verwachtten dat je 25$ ging betalen om er naar te mogen kijken. Het leek de Eiffeltoren wel, beetje bizar, dus we keerden maar om en reden verder via Apollo Bay naar Lorne, een dorpje aan de oostkust van de Ocean Road. Heel bijzonder om te zien was het hoe de oost- en westkust van Cape Otway zo verschillend zijn: de oostkust is een limestone kust, met hoge kliffen en veel rotsformaties in het water, terwijl de westkust heuvelachtig is, met veel stranden en de weg die langs het water loopt, heel mooi! We overnachten in Lorne om de volgende ochtend een kilometer of 10 het binnenland in te rijden naar de Erskine Falls, een mooie waterval in het regenwoud van Victoria. Toen we de trap naar beneden namen om vanaf beneden naar de waterval te kijken, stond er opeens een wallaby op het pad! Heul liev, midden in het bos. Na de waterval reden we door naar het noorden, en kwamen langs Bells Beach, waar TWEE DAGEN EERDER nog een Rip Curl Pro wedstrijd werd gehouden... We waren net te laat! Intens deprimerend moet ik zeggen, maar wel een mooi strand. In plaats van te kijken naar de beste surfers van de wereld reden we verder, via Geelong naar Ballarat, waar we overnachten. Ballarat was niet heel bijzonder, maar ze hadden wel een mooie cd-winkel waar ik nog even een Beatles-cd uit de bakken toverde. De volgende dag reden we naar Mildura, aan de grens tussen Victoria en New South Wales, aan de rivier de Murray. Ik ben dus ook nog even in New South Wales geweest! Zaterdag gingen we kanoën op een echte Australische billabong die verbonden was met de Murray. Er zaten een heleboel pelikanen en zwarte zwanen op de billabong, wat gaaf was om te zien. Na nog een nacht in Mildura reden we door naar het oosten, South Australia weer in, richting de Barossa Valley. Deze Valley is een grote wijnstreek in het mid-oosten van South Australia, heel mooi! Na de Barossa Valley gingen we door naar Adelaide, waar we de auto omwisselden voor een super awesome 4WD om de Outback in te gaan - de Flinders Ranges om precies te zijn, een gebied ten noorden van Adelaide, waar we twee nachten op het Beltana Station overnachten. De Flinders Ranges zijn prachtig, maar er is echt helemaal niks. Kilometers en kilometers van niks, met hier en daar een koe. Dinsdag gingen we lekker een stuk over dirt roads rijden door de Ranges. Toen we stukje door de bush liepen, sprong er nog een kangaroo vlak voor onze voeten langs!
Woensdag reden we weer terug naar Maitland, waar paps en mams me deponeerden om vervolgens weer naar Adelaide te rijden, aangezien ze donderdagochtend het vliegtuig terug naar Nederland moesten halen.

Zaterdag ging ik ook weer naar Adelaide, voor de graduation van Mel voor Vetamorphus, een soort diploma voor een vak dat ze vorig jaar volgde. Niet heel veel spannends.
En gister begon school weer! Het voelde wel alsof de vakantie een jaar had geduurd in plaats van twee weken, beetje vreemd.
Morgen is het ANZAC Day, wat wel zo'n beetje de Australische en Nieuw Zeelandse versie van dodenherdenking, maar dan met de focus op de landing van de Oz- en NZ-troepen (of de ANZACs, Australia and New Zealand Army Corps) op het stranden van Galipoli in Turkije tijdens de Eerste Wereldoorlog. Weer een vrije dag dus! In plaats van dingen te doen op normale tijden, houden de meeste plaatsen voor ANZAC Day een 'dawn service' tijdens, je raadt het al, dawn. 6 uur 's ochtends dus, heerlijk. Denk maar dat ik in m'n bed blijf liggen morgenochtend...

Trusten!

PS: Ik weet overigens eindelijk m'n vluchtgegevens: ik vertrek 3 juni om 9 uur 's ochtends vanaf Adelaide en kom 4 juni om 10:40 aan op Schiphol!